Φάσκουσα ή αντιφάσκουσα;

     Αν με ξέρεις καλά, γνωρίζεις ότι δεν υπολογίζω ποτέ τα ''αν'' στη ζωή μου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και θεωρώ ανόητους όσους γυρίζουν πίσω στο παρελθόν και διερωτώνται ''τι θα γινόταν αν...'': είχα ξυπνήσει πιο νωρίς, είχα πάρει το επόμενο μετρό, είχα βάλει το κόκκινο φόρεμα, είχα απαντήσει στην κλήση, είχα μιλήσει, δεν είχα μιλήσει, είχα αποφασίσει αυτό, είχα αποφασίσει το άλλο...; Ως σφόδρα ορθολογίστρια, βρίσκω ανούσιο και χάσιμο χρόνου να αναρωτιέσαι και να καταναλώνεις φαιά ουσία για κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις, να γνωρίζεις εκ των υστέρων ή να φέρεις πίσω. Είναι τζάμπα πονοκέφαλος και μωρία, κατ'εμέ, να αναλώνεσαι σε κάτι τέτοιο, αντί να κοιτάς μπροστά' η ζωή τρέχει κι εσύ εξακολουθείς να μένεις πίσω.
   
   Υπάρχει, ωστόσο, ένα ''αν'' που με απασχολεί και τριβελίζει το νου μου, κάνοντάς με προς στιγμήν να φαίνεται πως αντιφάσκω: τι θα γινόταν αν όλες αυτές οι ''μεγάλες προσωπικότητες'' του πλανήτη μας είχαν πεθάνει λίγο αργότερα (μέρες, χρόνια,...) από τη μέρα του θανάτου τους; Ποιος θα ήταν ο ρους της ιστορίας, ποια η σημερινή μορφή της κοινωνίας, της φιλοσοφίας, της ψυχανάλυσης, της πολιτικής, ακόμα και της τέχνης κτλ. αν μεγάλοι ηγέτες, φιλόσοφοι, πολιτικοί, καλλιτέχνες, οι οποίοι ήδη κατάφεραν να αλλάξουν τα πράγματα -κάποιοι μάλιστα ριζοσπαστικά- ο καθένας στην εποχή που έζησε, είχαν απλά πεθάνει αργότερα; Μην το αντιμετωπίσεις επιφανειακά. Για σκέψου ''μεγάλους ανθρώπους''...