Missing Greece...

Everywhere in Greece there's a myth. Like the spirit of ancient Greeks is all around us: in the sea, in the sky, in the summer air we breath... I think that if you pay attention, you could hear the ancients whispering their secrets... That's why Greece is a magic country throught the centuries. I am Greek and I do believe in magic ;)

Ας πούμε ότι πάντοτε μου άρεσε να παίρνω ρίσκα, γιατί...

Το να παίρνεις ρίσκα στη ζωή σού προσφέρει κάτι σημαντικότερο από την επιτυχία ή την αποτυχία. Σε κάνει να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και να διαπιστώσεις μέχρι πού μπορείς να φτάσεις!

Μια μικρή αναπάντεχη έκπληξη!

Δεν ξέρω αν αποτελώ έμπνευση, όπως μου λένε μερικές φορές κάποιοι φίλοι. Δεν ξέρω, ακόμα, αν κάνω κάτι τόσο πια αξιέπαινο που να αξίζω το θαυμασμό ή το μπράβο που μου δίνουν κάποιοι. Τέλος, ομολογώ ότι δεν είμαι σίγουρη αν είμαι όντως τόσο ευφυής, όπως λέει χαρακτηριστικά ένα αγαπημένο οικογενειακό μου πρόσωπο.

Ξέρω όμως καλά ότι αξίζει να παλεύουμε. Κι ότι η προσπάθεια επιβραβεύεται. Αλλά, όπως έχω ξαναπεί, η επιτυχία δεν είναι ποτέ ατομική! Κάτι μας οδήγησε σ'αυτήν. Η προσπάθειά μας, ναι, συμφωνώ. Το μεράκι μας, η υπομονή μας, οι ατελείωτες ώρες δουλειάς και σκέψης, οκ. Όμως, κατ'εμέ, δεν αρκούν μόνο αυτά. Υπάρχουν και κάποιοι γύρω μας που μας έδωσαν θάρρος/έμπνευση/αγάπη -μια μικρή ώθηση- με τα λόγια ή τις πράξεις τους κι έτσι προχωρήσαμε και  φτάσαμε ως εκεί που είμαστε σήμερα...

Κι εγώ σήμερα ένιωσα ένα πρωτόγνωρο απαλό χτύπημα στην πλάτη -διαφορετικό απ'όλα όσα είχα συνηθίσει ως τώρα- που μου θύμισε ότι δεν είμαι μόνη και ότι, ανεξάρτητα από τον "προορισμό", το ταξίδι μου είναι συναρπαστικό κι έχει τους καλύτερους συνοδοιπόρους που θα μπορούσα να φανταστώ!

Το απαλό αυτό χτύπημα ήρθε μέσα από μια φωτογραφία που μου έστειλε η κολλητή μου από τη χθεσινοβραδινή παράσταση "Ο Ύπνος του Δικαίου". Μια εικόνα εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου και μέσα σε δευτερόλεπτα έκανε το είναι μου να πλημμυρίσει από αναρίθμητα, ποικίλα, πρωτόγνωρα, απερίγραπτα και πολύ έντονα συναισθήματα. Τόσο που τα μάτια μου θόλωσαν μονομιάς, λες και το σώμα μου  εκείνη τη στιγμή ξεχείλισε από συναισθήματα, τα οποία, μη χωρώντας πια σ'αυτό, πήραν τη μορφή δακρύων και έφυγαν βιαστικά.... Νιώθω η πιο τυχερή αδερφή του κόσμου!

Σκόρπιες σκέψεις περί έμπνευσης

Διάβασα κάποτε κάπου κάτι τέτοιο (παραφράζω προσαρμόζοντας στην περίσταση): αν περιμένεις να σου έρθει η έμπνευση ουρανοκατέβατη, είσαι βλάκας. Ναι, βλάκας! Γιατί ο έξυπνος δεν περιμένει. Δρα. Δεν κάθεται αποσβολωμένος, άεργος, με τη δικαιολογία ότι δεν έχει έμπνευση.

Και να σου πω και κάτι; Εκεί θα δείξεις την αξία σου: όταν δεν έχεις έμπνευση και όλα σε πάνε πίσω και η ψυχολογία σου δεν είναι στα καλύτερά της και όλα γύρω σου είναι κάπως γκρι. Εκεί θα δείξεις ότι είσαι πραγματικά δυνατός. Δυο φορές δυνατός. Όταν τα βάλεις με τον εαυτό σου και τον νικήσεις! Και αν τα καταφέρεις, τότε θα ξαναβρείς τη χαμένη σου ισορροπία. Η δημιουργία είναι, άλλωστε, το δυνατότερο αναλγητικό, στο 'χω ξαναπεί...

Μένεις ή φεύγεις, όλα έχουν το τίμημά τους

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ ότι έχουμε αναλωθεί, άθελά μας, σ'έναν ''αγώνα λόγων'', στην προσπάθειά μας να αιτιολογήσουμε την απόφασή μας να μείνουμε στην Ελλάδα ή να φύγουμε στο εξωτερικό. Καθημερινά, ξεπετιέται κι ένα κείμενο με σκέψεις νέων ανθρώπων που είτε έχουν φύγει για αναζήτηση ''καλύτερης προοπτικής'' στο εξωτερικό ή παρέμειναν στην Ελλάδα για να παλέψουν και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους στις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζει η χώρα μας.

Πιστεύω ότι ο λόγος συγγραφής όλων αυτών των κειμένων, στην κατηγορία των οποίων ανήκει και το παρόν, δεν είναι το ''φαίνεσθαι'' αλλά κυρίως η εσωτερική ανάγκη του καθενός από εμάς να εκφράσει όλα όσα δεν μπορεί να κρατήσει πια μέσα του, σκέψεις που ίσως τον πνίγουν και τον ταλανίζουν: αν έπραξε σωστά ή όχι, τι θα είχε γίνει στην περίπτωση που είχε κάνει το αντίθετο και διάφορα άλλα ερωτήματα και βασανιστικά ''αν'' που πιθανώς δε θα βρουν ποτέ απάντηση... Ίσως, επίσης, το να γράψεις ένα τέτοιο κείμενο είναι μια διέξοδος κι ένας τρόπος για να εξιλεωθείς για την απόφασή σου.

Η δική μου οπτική ''ρίχνει φως'' στη ζωή στο εξωτερικό. Κι επειδή βλέπω γενικά μια τάση του στυλ ''αν μείνεις στην Ελλάδα είσαι ήρωας, αν φύγεις σώθηκες κι όλα είναι ρόδινα'', βάσει εμπειρίας έχω να σου πω ότι το να επιλέξεις το εξωτερικό απαιτεί το ίδιο θάρρος, ίσως και περισσότερο, από το να παραμείνεις στην Ελλάδα. Αν ήταν πιο εύκολο, τότε θα έφευγαν όλοι έξω, θα έλεγε κάποιος σκεπτόμενος λογικά. Κι έτσι είναι. Στο εξωτερικό δεν είναι όλα στρωμένα  με ροδοπέταλα ούτε όλοι σε περιμένουν για να σου δώσουν 1500 ευρώ το μήνα... Εκεί έχεις πιο πολλές πιθανότητες να καταφέρεις κάτι, αυτό είναι γεγονός. Όμως υπάρχουν κι άλλα που δε θα τα καταλάβεις ποτέ, παρά μόνο αν τα ζήσεις... Εκεί ξεκινάς τη ζωή σου από το 0 και μερικές φορές βρίσκεσαι και πιο κάτω. Είσαι μόνος, ολομόναχος, και πρέπει να ξεκινήσεις τη ζωή σου από την αρχή: να κάνεις νέους φίλους, να ψάξεις δουλειά, σπίτι, ανθρώπους να σε καταλάβουν...

Όταν φύγεις και τα ζήσεις όλα αυτά, θα καταλάβεις ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Εκεί, έχεις να αντιμετωπίσεις πολλά που εδώ σου ήταν δεδομένα:
- Ίσως πολλές φορές νιώσεις το ρατσισμό και τον παραλογισμό, ότι ''φταις'' που είσαι Έλληνας κι ότι ΕΣΥ και οι όμοιοί σου οδηγήσατε την Ευρώπη σ'αυτήν την κρίση.
- Καλείσαι επίσης να αποδείξεις τα αυτονόητα, το ότι δεν είσαι βλάκας που δε μιλάς ακόμα άψογα τη γλώσσα τους, ότι είσαι σκεπτόμενος άνθρωπος κι ας μην καταλαβαίνεις πάντα με την πρώτη τι σε ρωτάνε, ότι δεν είσαι εκεί για τουρισμό αλλά για να αποδείξεις ότι αξίζεις μια ευκαιρία ή μια δουλειά, ότι στη ζωή σου δεν κωλοβαρούσες πριν ούτε είσαι ο ''τεμπέλης'' της Ευρώπης αλλά σπούδασες, έκανες μεταπτυχιακά, έμαθες ξένες γλώσσες, υπολογιστές, δούλεψες κι άρα αξίζεις μια ευκαιρία.
- Ζεις σ'ένα περιβάλλον που οι άνθρωποι είναι μεγαλωμένοι αλλιώς, έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς που πολλές φορές έρχονται σε αντίθεση ή ακόμα και ανατρέπουν όσα ήξερες μέχρι τώρα. Θα σου πω ένα απλό αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα: την πρώτη φορά που τόλμησα να γελάσω κατά τη διάρκεια διαλείμματος σ'ένα κατάμεστο αμφιθέατρο, όλοι γύρισαν και με αγριοκοίταξαν. Το να γελάσεις δεν είναι τόσο δεδομένο σ'ένα λαό που τον χαρακτηρίζει ο ''καθωσπρεπισμός'', η ευγένεια κι ο σεβασμός στον άλλο (το να γελάσεις προκαλεί ''ηχητική ενόχληση'' στον άλλον να στο πω έτσι, δείχνεις ότι δεν τον σέβεσαι).
- Ίσως ζεις σ'ένα μονίμως μουντό περιβάλλον με γκρι ουρανό επί μήνες, μουντούς κι ανέκφραστους ανθρώπους γύρω σου απαισιόδοξους από τη φύση τους, ''γκρι'' συμπεριφορές κι αυτό μπορεί να σε επηρεάσει πολύ αρνητικά.
- Είσαι υποχρεωμένος να κάνεις πολλούς συμβιβασμούς, γιατί στην τελική εσύ πήγες εκεί, δεν κουβαλήθηκαν αυτοί στη χώρα σου. Ακόμα και προσπαθώντας πολύ να μην επηρεαστείς, να μη γίνεις σαν αυτούς, να τους (απο)δείξεις ποιος είσαι και να διατηρήσεις τη διαφορετικότητά σου, αναπόφευκτα θα χάσεις ένα κομμάτι σου και θα επηρεαστείς από το περιβάλλον σου (ο κολλητός μου προχθές μου είπε ότι έχω ''πιάσει'' λίγο γκρι, φράση που με προβλημάτισε)...

Κι ενώ έχεις να αντιμετωπίσεις όλα αυτά, έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι που δε φανταζόσουν ποτέ:  τον ίδιο σου τον εαυτό! Πιάνεις πολλές φορές τον εαυτό σου να αναρωτιέται τι κάνει εκεί, να ωραιοποιεί καταστάσεις στην Ελλάδα, να αναπολεί μικρά απλά καθημερινά πράγματα (το μπλε του ουρανού, το φως του ήλιου, την αγκαλιά των δικών σου, το χαμόγελό τους, τα φωτεινά μάτια της μαμάς σου, έναν γρήγορο καφέ με την κολλητή σου, να ακούς τη γλώσσα σου γύρω σου), να νιώθει ότι χάνει στιγμές από την καθημερινότητα των δικών του ανθρώπων (από το γάμο της κολλητής μέχρι τις πρώτες λέξεις του ανιψιού ή την ορκωμοσία μιας φίλης), να χάνει τις ισορροπίες ή τον ίδιο του τον εαυτό... Σου λείπουν ακόμα και πράγματα που σου την έδιναν στη συμπεριφορά των ''Ελληναράδων''. Αλλά ξέρεις κάτι; Αυτός είσαι κι αυτοί είμαστε. Με τα καλά μας και τα κακά μας, είμαστε ένας λαός με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, όπως κάθε λαός άλλωστε, που όπου κι αν βρεθούμε, όσο τέλεια κι αν είναι, δε θα ησυχάσουμε, γιατί εκεί δε θα είναι η πατρίδα μας και θα νιώθουμε πάντα παρείσακτοι... Όσο κι αν προοδεύουμε και αποτελούμε ένα λιθαράκι για να αλλάξουμε την κακή εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό αυτή τη στιγμή, όσο κι αν μας αρέσει η περιπέτεια ως λαό ήδη από τα χρόνια του Οδυσσέα, η Ιθάκη μας θα βρίσκεται στην Ελλάδα...

Ίσως, αν βρέθηκες στο εξωτερικό, να έχεις τα ίδια συναισθήματα ή αντιμετώπισες παρόμοιες καταστάσεις. Ίσως ένιωσες κι εσύ την ανάγκη να γράψεις προκειμένου να φωτίσεις τη ''σκοτεινή πλευρά'' της ζωής σου ή για να τα ''βγάλεις από μέσα σου''. Κι αν κάποιος θα ήθελε να με ρωτήσει τι θα τον συμβούλευα να κάνει, τώρα που έχω ήδη περάσει τρία χρόνια μακριά από την Ελλάδα, δεν ξέρω τι θα τον συμβούλευα... Ξέρω όμως καλά ότι όποια κι αν είναι η απόφασή του πρέπει να είναι έτοιμος να την υποστηρίξει και να πληρώσει το τίμημα...

Θα ήθελα να κλείσω το κείμενο αυτό με κάτι κοινότοπο μεν, που με εκφράζει, ωστόσο, καθώς πιστεύω πολύ στην ρου των πραγμάτων και στα τυχαία γεγονότα: ίσως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος που με κρατάει ακόμα έξω, που δεν μπορώ να φύγω από την πόλη που είμαι, όσο κι αν προσπάθησα (θα μου πεις, ίσως δεν προσπάθησες αρκετά), αλλά θα υποστηρίξω την επιλογή μου να παραμείνω εκτός όσο κι αν με πονάει μερικές φορές, όσο κι αν νιώθω ότι χάνω ''στιγμές''. Είναι για καλό σκοπό (μάλλον).

Φάσκουσα ή αντιφάσκουσα;

     Αν με ξέρεις καλά, γνωρίζεις ότι δεν υπολογίζω ποτέ τα ''αν'' στη ζωή μου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και θεωρώ ανόητους όσους γυρίζουν πίσω στο παρελθόν και διερωτώνται ''τι θα γινόταν αν...'': είχα ξυπνήσει πιο νωρίς, είχα πάρει το επόμενο μετρό, είχα βάλει το κόκκινο φόρεμα, είχα απαντήσει στην κλήση, είχα μιλήσει, δεν είχα μιλήσει, είχα αποφασίσει αυτό, είχα αποφασίσει το άλλο...; Ως σφόδρα ορθολογίστρια, βρίσκω ανούσιο και χάσιμο χρόνου να αναρωτιέσαι και να καταναλώνεις φαιά ουσία για κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις, να γνωρίζεις εκ των υστέρων ή να φέρεις πίσω. Είναι τζάμπα πονοκέφαλος και μωρία, κατ'εμέ, να αναλώνεσαι σε κάτι τέτοιο, αντί να κοιτάς μπροστά' η ζωή τρέχει κι εσύ εξακολουθείς να μένεις πίσω.
   
   Υπάρχει, ωστόσο, ένα ''αν'' που με απασχολεί και τριβελίζει το νου μου, κάνοντάς με προς στιγμήν να φαίνεται πως αντιφάσκω: τι θα γινόταν αν όλες αυτές οι ''μεγάλες προσωπικότητες'' του πλανήτη μας είχαν πεθάνει λίγο αργότερα (μέρες, χρόνια,...) από τη μέρα του θανάτου τους; Ποιος θα ήταν ο ρους της ιστορίας, ποια η σημερινή μορφή της κοινωνίας, της φιλοσοφίας, της ψυχανάλυσης, της πολιτικής, ακόμα και της τέχνης κτλ. αν μεγάλοι ηγέτες, φιλόσοφοι, πολιτικοί, καλλιτέχνες, οι οποίοι ήδη κατάφεραν να αλλάξουν τα πράγματα -κάποιοι μάλιστα ριζοσπαστικά- ο καθένας στην εποχή που έζησε, είχαν απλά πεθάνει αργότερα; Μην το αντιμετωπίσεις επιφανειακά. Για σκέψου ''μεγάλους ανθρώπους''...

Aπό το φιλόσοφο Μισέλ Σερ... στην κλωνοποίηση του Νεάντερταλ

Το έναυσμα μου δόθηκε στο 3o Επιστημονικό Συνέδριο για την Παιδαγωγική και τις Νέες Τεχνολογίες στο Πανεπιστήμιο, στη Λυών, πριν λίγες μέρες. Επιστήμονες-ερευνητές από διάφορα Πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής συζητούν για την αλλαγή (ή μη) στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση με την εισαγωγή των Νέων Τεχνολογιών (που δε θεωρούνται πια νέες, αλλά ήδη κομμάτι της ζωής μας).

Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, ο νους μου πολλές φορές ταξίδεψε στο βιβλίο του Μισέλ Σερ (ο οποίος στα γαλλικά προφέρεται “Σεγές” -Serres-, αλλά πιθανολογώ ότι μια λάθος παράφραση μάς τον έχει μεταφέρει έτσι από το γαλλικό κόσμο). Ο 81χρονος σήμερα φιλόσοφος, με διαύγεια και οξύνοια πνεύματος που θα ζήλευαν πολλοί 50ρηδες της εποχής μας, περιγράφει τη νέα γενιά, την οποία μάλιστα χαρακτηρίζει “μικρό αντίχειρα” (από την “Τοσοδούλα”, την ηρωίδα των παιδικών μας χρόνων που είχε το μέγεθος ενός αντίχειρα). Χαριτολογώντας, εξηγεί ότι προσδίδει αυτόν το χαρακτηρισμό, λόγω της άνεσης και της ταχύτητας με τις οποίες οι νέοι στέλνουν σήμερα sms, χρησιμοποιώντας μόνο τον αντίχειρά τους.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε το μικρό μου “ταξίδι στη φιλοσοφία” νωρίς σήμερα το πρωί. Από την περιγραφή του Μισέλ Σερ μιας γενιάς που ζει “στην καρδιά” μιας τεχνολογικής εποχής, που αποτελεί την ελπίδα για τον κόσμο και που ο φιλόσοφος ελπίζει ότι θα φέρει την αλλαγή, όπως για παράδειγμα στον αραβικό κόσμο πρόσφατα, μεταφέρομαι στον κόσμο του Μονταίνιου -Montaigne-, του Γάλλου φιλοσόφου του 15ου αιώνα και τελευταίου, πιθανώς, ουμανιστή. Ένας άνθρωπος εξαιρετικά μορφωμένος, που, αγανακτισμένος από τις εντάσεις και τις ταραχές στη Γαλλία, αποσύρεται σ’έναν απομονωμένο πύργο για να αφιερωθεί στη συγγραφή. Υπέρμαχος της αλήθειας σε όλη του τη ζωή, μου έκανε εντύπωση η φράση του “Que sais-je?” (τι ξέρω;), δείγμα μετριοπαθούς ίσως προσωπικότητας, σαν άλλος Σωκράτης. Λίγο πριν φύγω από εδώ, στέκομαι στη φράση που μου μοιάζει επίκαιρη: “Οι πιο γενναίοι, συχνά, είναι οι πιο άτυχοι”.

Χαμένη επί ώρες στη μελέτη μου, αναρωτιέμαι πόσο πολύ πρέπει να διαβάσω για να κατακτήσω έστω κι ένα μικρό κομμάτι της γνώσης, που μοιάζει απέραντη, τόσο που με τρομάζει. Αναρωτιέμαι συχνά πόσο πολύ μεγάλο νόημα περικλείει αυτό το “Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι”, κι ένα μικρό κομμάτι μου μακαρίζει όσους δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες. Γρήγορα όμως το μετανιώνω, γιατί “η περιέργεια μπορεί να σκότωσε τη γάτα, αλλά τουλάχιστον η γάτα πέθανε με αξιοπρέπεια”, όπως είπε κάποτε ο Arnold Edinborough. Κάτι που βρήκα ιδιαίτερα εύστοχο και έξυπνο. Kι εγώ, είμαι αρκετά περίεργη από τη φύση για να ζήσω χωρίς να αναζητώ διαρκώς. Όχι κάτι συγκεκριμένο, γενικώς.

Συνεχίζοντας λοιπόν τις αναζητήσεις μου και διαβάζοντας διάφορα θαυμαστά, ο νους μου προσπαθεί να συλλάβει πώς γεννιέται ένας μεγάλος άνθρωπος. Πώς δηλαδή κάποιος που έχει γεννηθεί κάπου τυχαία, μπορεί να καταλήξει να γίνει μεγάλος, ξακουστός και διάσημος. Σκέφτομαι ότι οι ιδιαίτερες συνθήκες παίζουν σίγουρα ρόλο στη δόμηση του “εγώ”, της προσωπικότητας, και της ιδιοσυγκρασίας του, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ο Μισέλ Σερ έζησε μέχρι τα 30 του σε περιόδους πολέμου ή ότι ο σύγχρονός μας επίσης Εντγκάρ Μορέν, Γάλλος κοινωνιολόγος και φιλόσοφος, είχε πατέρα Εβραίο από τη Θεσσαλονίκη. Πιθανότατα, η απορία μου δε θα λυθεί ποτέ, φαντάζομαι όμως ότι έτσι πρέπει να είναι.

Θρονιασμένη για ώρες μπροστά στον υπολογιστή, πέφτει το μάτι μου σε μια συνένευξη του Τέρενς Μακ Νάλι. Το όνομα ίσως δε σου λέει κάτι, αλλά η θεατρική του παράσταση πιθανολογώ ότι σου είναι γνωστή: πρόκειται για τη διάσημη παράσταση “Corpus Christi”, που μετά από ένα τουρ σε θέατρα ανά τον κόσμο, έφτασε στην Αθήνα, προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις και τελικά απαγορεύτηκε από την Εκκλησία με την εξής λιτή κι απέριττη δήλωση: «Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος έλαβε γνώση σχετικά με την παρουσίαση ενός βλασφήμου θεατρικού έργου, το οποίο άκρως δυσφημίζει το θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Κι ενώ ο πολυβραβευμένος συγγραφέας προσπαθεί να “σπάσει” τα ταμπού μιας εποχής που χαρακτηρίζεται ως “μοντέρνα” ή “ανοιχτόμυαλη” ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο προκειμένου να πείσει ότι έχει απαλλαγεί από μεσαιωνικές αντιλήψεις, αναλογίζομαι ότι ίσως δε γεννήθηκε στη σωστή εποχή. Δεν είναι λίγοι άλλωστε αυτοί που αναγνωρίστηκαν μετά το θάνατό τους, γιατί η εποχή τους δεν ήταν αρκετά “ώριμη” ή “ανοιχτόμυαλη” για να κατανοήσει και να αποδεχτεί το έργο τους: ο δύσμοιρος Βαν Γκογκ ή ο Γκόγια, δυο ονόματα που μου έρχονται τυχαία στο μυαλό.

Και κλείνοντας αυτή τη μέρα, ξεφυλλίζω το αγαπημένο μου Vima online, που πάντα με ξεκουράζει και με χαλαρώνει πριν κλείσω τις μελέτες μου. Μεταφέρομαι στο σύγχρονο κόσμο και διαβάζω επιτεύγματα που ιντριγκάρουν τη σκέψη μου. Ανοίγω το αγαπημένο μου κομμάτι, τις επιστημονικές έρευνες. Ανάμεσα σ’αυτές, διαβάζω ότι:

- ο ταυτόχρονος συνδυασμός τηλεόρασης, ηλεκτρονικών παιχνιδιών και social media οδηγεί στην ψυχική κατάπτωση (άρα ένα κάθε φορά),

- ότι η μοναξιά αυξάνει το στρες και «ρίχνει» το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού (άρα βουρ έξω ή τουλάχιστον βρες μια συντροφιά),

- πέντε λεπτά σε Facebook και Twitter «εκτοξεύουν» τον εγωισμό και τον αυθορμητισμό (εγώ που ασχολούμαι με τις ώρες;), - διαβάζοντας έργα κλασικών συγγραφέων και ποιητών ενισχύουμε την εγκεφαλική δραστηριότητα (από αύριο ξεκινάω Σαίξπηρ),

- το χρώμα του πιάτου, του ποτηριού ή του φλιτζανιού φαίνεται πως επηρεάζει την «γευσιγνωστική» μας αντίληψη.

Τέλος, διαβάζω για τον γενετιστή από το Χάρβαρντ που έχει μαζέψει αρκετό DNA από τον απολιθωμένο Νεάντερταλ και αναζητά, όπως λέει, μια περιπετειώδη γυναίκα για το ρόλο της παρένθετης μητέρας. Εντάξει, μετά από αυτή την είδηση νομίζω ότι μπορώ να αναφωνήσω: “δεν περιγράφω άλλο” και να τα κλείσω όλα για σήμερα. Αύριο πάλι…