Μια μικρή αναπάντεχη έκπληξη!

Δεν ξέρω αν αποτελώ έμπνευση, όπως μου λένε μερικές φορές κάποιοι φίλοι. Δεν ξέρω, ακόμα, αν κάνω κάτι τόσο πια αξιέπαινο που να αξίζω το θαυμασμό ή το μπράβο που μου δίνουν κάποιοι. Τέλος, ομολογώ ότι δεν είμαι σίγουρη αν είμαι όντως τόσο ευφυής, όπως λέει χαρακτηριστικά ένα αγαπημένο οικογενειακό μου πρόσωπο.

Ξέρω όμως καλά ότι αξίζει να παλεύουμε. Κι ότι η προσπάθεια επιβραβεύεται. Αλλά, όπως έχω ξαναπεί, η επιτυχία δεν είναι ποτέ ατομική! Κάτι μας οδήγησε σ'αυτήν. Η προσπάθειά μας, ναι, συμφωνώ. Το μεράκι μας, η υπομονή μας, οι ατελείωτες ώρες δουλειάς και σκέψης, οκ. Όμως, κατ'εμέ, δεν αρκούν μόνο αυτά. Υπάρχουν και κάποιοι γύρω μας που μας έδωσαν θάρρος/έμπνευση/αγάπη -μια μικρή ώθηση- με τα λόγια ή τις πράξεις τους κι έτσι προχωρήσαμε και  φτάσαμε ως εκεί που είμαστε σήμερα...

Κι εγώ σήμερα ένιωσα ένα πρωτόγνωρο απαλό χτύπημα στην πλάτη -διαφορετικό απ'όλα όσα είχα συνηθίσει ως τώρα- που μου θύμισε ότι δεν είμαι μόνη και ότι, ανεξάρτητα από τον "προορισμό", το ταξίδι μου είναι συναρπαστικό κι έχει τους καλύτερους συνοδοιπόρους που θα μπορούσα να φανταστώ!

Το απαλό αυτό χτύπημα ήρθε μέσα από μια φωτογραφία που μου έστειλε η κολλητή μου από τη χθεσινοβραδινή παράσταση "Ο Ύπνος του Δικαίου". Μια εικόνα εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου και μέσα σε δευτερόλεπτα έκανε το είναι μου να πλημμυρίσει από αναρίθμητα, ποικίλα, πρωτόγνωρα, απερίγραπτα και πολύ έντονα συναισθήματα. Τόσο που τα μάτια μου θόλωσαν μονομιάς, λες και το σώμα μου  εκείνη τη στιγμή ξεχείλισε από συναισθήματα, τα οποία, μη χωρώντας πια σ'αυτό, πήραν τη μορφή δακρύων και έφυγαν βιαστικά.... Νιώθω η πιο τυχερή αδερφή του κόσμου!