18 Μαΐου: Διεθνής Ημέρα Μουσείων. Οκτώ λόγοι για να επισκεφτείς ένα μουσείο (σήμερα και όχι μόνο).

1.      Η είσοδος στα μουσεία είναι δωρεάν.

Κάθε χρόνο, την 18^η Μαΐου, η είσοδος στα μουσεία είναι δωρεάν, όπως καθιερώθηκε από το Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων (International Council of Museums - ICOM) το 1977.

2.     Η ατζέντα των μουσείων σήμερα είναι πλούσια.

Με αφορμή την ημέρα αυτή, τα μουσεία οργανώνουν ενδιαφέρουσες ομιλίες, ξεναγήσεις, εκδηλώσεις, εκθέσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα. Θα βρεις όλο το πρόγραμμα των εκδηλώσεων εδώ: 

http://network.icom.museum/fileadmin/user_upload/minisites/icom-greece/PDF/MuseumDay2014_web02.pdf

3.     Ένα μουσείο σίγουρα βρίσκεται κοντά σου.

Η χώρα μας έχει ένα τόσο πλούσιο και αξιόλογο ιστορικό και πολιτισμικό παρελθόν που σίγουρα θα βρεις ένα μουσείο κοντά σου, σε όποιο μέρος κι αν βρίσκεσαι. Παρακάτω θα βρεις τον κατάλογο των μουσείων της Ελλάδας ανά κατηγορία, με τις διευθύνσεις και τις ηλεκτρονικές τους σελίδες:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82

4.     Τα Μουσεία αποτελούν έναν εναλλακτικό τρόπο εκμάθησης.

  

Μετά από κάθε επίσκεψη, φεύγεις πάντα πιο "πλούσιος", πιο γεμάτος και σίγουρα έχοντας αποκομίσει μια μοναδική ευκαιρία εκμάθησης.

5.     Τα Μουσεία αποτελούν έμπνευση.

Βγαίνοντας από ένα μουσείο, γεμάτος από εικόνες, πλημμυρίζεις από πρωτόγνωρα και αναπάντεχα συναισθήματα.

Το SPARK είναι ένα βίντεο που καταγράφει τις αυθόρμητες εντυπώσεις ανθρώπων που επισκέφτηκαν τα Μουσεία της Φιλαδέλφιας καθώς και άλλα πολιτιστικά ιδρύματα-μουσεία.

http://www.youtube.com/watch?v=g3MWzJaRXXU#t=16

6.     Τα Μουσεία συμβαδίζουν αρμονικά με την παιδική φύση και την περιέργεια των παιδιών.

Με την πληθώρα εκθεμάτων, χρωμάτων και σχεδίων, τα παιδιά μπορούν να περάσουν δημιουργικό χρόνο με τους γονείς τους, ικανοποιώντας την έμφυτη τάση τους για ανακάλυψη του κόσμου που τα περιτριγυρίζει.

7.    Οι περιοδικές εκθέσεις μας ταξιδεύουν πολλές φορές χιλιόμετρα μακριά.

Με τις εκάστοτε περιοδικές εκθέσεις που διοργανώνουν τα μουσεία, μας δίνεται η δυνατότητα να απολαύσουμε τα έργα ενός καλλιτέχνη, ενώ σε άλλη περίπτωση ίσως και να χρειαζόταν να ταξιδέψουμε ίσως και σε άλλη χώρα για να τα δούμε.

  

8.     Ακόμα κι αν βρίσκεσαι στο εξωτερικό, μη χάσεις τη μοναδική ευκαιρία να επισκεφτείς το κοντινότερο μουσείο.

Όπου κι αν ζεις, τα μουσεία αποτελούν τον καλύτερο τρόπο για να ανακαλύψεις το παρελθόν της περιοχής που ζεις. Θα σε βοηθήσουν να μάθεις την ιστορία και τη λαογραφία, καθώς και να κατανοήσεις τον τρόπο σκέψης και τη νοοτροπία των κατοίκων της περιοχής.

Αναφερόμενη στα μουσεία του εξωτερικού, το 2012 η εφημερίδα "The Art Newspaper" δημοσίευσε ένα βίντεο με τα 20 μουσεία με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στον κόσμο. Ευκαιρία να τα ανακαλύψεις εδώ:

Τι είναι ένα μουσείο για 'μένα; 
Σίγουρα όχι ένας άχαρος χώρος όπου τα εκθέματα μένουν στατικά εξιστορώντας το μεγαλείο ενός λαμπρού παρελθόντος. Αλλά το μέρος όπου το παρελθόν μάς προσφέρει μια νέα οπτική για να αντικρίσουμε το παρόν και το μέλλον μας.

Σημείωση: Για το φετινό εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων, το Ελληνικό Τμήμα του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσείων (International Council of Museums - ICOM) επέλεξε το θέμα «Οι συλλογές των Μουσείων μάς ενώνουν». 

Με την ευκαιρία του εορτασμού, το ICOM αποφάσισε τιμώμενος φορέας για το 2014 να είναι το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, εκτιμώντας την προσφορά του στην προστασία, μελέτη και προβολή του βυζαντινού πολιτισμού. Το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο συμπληρώνει φέτος 100 χρόνια από την ίδρυσή του. 

Πηγή: ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΜΟΥΣΕΙΩΝ - ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ http://network.icom.museum/icom-greece/drastiriotites/diethnis-imera-moyseion/

Missing Greece...

Everywhere in Greece there's a myth. Like the spirit of ancient Greeks is all around us: in the sea, in the sky, in the summer air we breath... I think that if you pay attention, you could hear the ancients whispering their secrets... That's why Greece is a magic country throught the centuries. I am Greek and I do believe in magic ;)

Ας πούμε ότι πάντοτε μου άρεσε να παίρνω ρίσκα, γιατί...

Το να παίρνεις ρίσκα στη ζωή σού προσφέρει κάτι σημαντικότερο από την επιτυχία ή την αποτυχία. Σε κάνει να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και να διαπιστώσεις μέχρι πού μπορείς να φτάσεις!

Μια μικρή αναπάντεχη έκπληξη!

Δεν ξέρω αν αποτελώ έμπνευση, όπως μου λένε μερικές φορές κάποιοι φίλοι. Δεν ξέρω, ακόμα, αν κάνω κάτι τόσο πια αξιέπαινο που να αξίζω το θαυμασμό ή το μπράβο που μου δίνουν κάποιοι. Τέλος, ομολογώ ότι δεν είμαι σίγουρη αν είμαι όντως τόσο ευφυής, όπως λέει χαρακτηριστικά ένα αγαπημένο οικογενειακό μου πρόσωπο.

Ξέρω όμως καλά ότι αξίζει να παλεύουμε. Κι ότι η προσπάθεια επιβραβεύεται. Αλλά, όπως έχω ξαναπεί, η επιτυχία δεν είναι ποτέ ατομική! Κάτι μας οδήγησε σ'αυτήν. Η προσπάθειά μας, ναι, συμφωνώ. Το μεράκι μας, η υπομονή μας, οι ατελείωτες ώρες δουλειάς και σκέψης, οκ. Όμως, κατ'εμέ, δεν αρκούν μόνο αυτά. Υπάρχουν και κάποιοι γύρω μας που μας έδωσαν θάρρος/έμπνευση/αγάπη -μια μικρή ώθηση- με τα λόγια ή τις πράξεις τους κι έτσι προχωρήσαμε και  φτάσαμε ως εκεί που είμαστε σήμερα...

Κι εγώ σήμερα ένιωσα ένα πρωτόγνωρο απαλό χτύπημα στην πλάτη -διαφορετικό απ'όλα όσα είχα συνηθίσει ως τώρα- που μου θύμισε ότι δεν είμαι μόνη και ότι, ανεξάρτητα από τον "προορισμό", το ταξίδι μου είναι συναρπαστικό κι έχει τους καλύτερους συνοδοιπόρους που θα μπορούσα να φανταστώ!

Το απαλό αυτό χτύπημα ήρθε μέσα από μια φωτογραφία που μου έστειλε η κολλητή μου από τη χθεσινοβραδινή παράσταση "Ο Ύπνος του Δικαίου". Μια εικόνα εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου και μέσα σε δευτερόλεπτα έκανε το είναι μου να πλημμυρίσει από αναρίθμητα, ποικίλα, πρωτόγνωρα, απερίγραπτα και πολύ έντονα συναισθήματα. Τόσο που τα μάτια μου θόλωσαν μονομιάς, λες και το σώμα μου  εκείνη τη στιγμή ξεχείλισε από συναισθήματα, τα οποία, μη χωρώντας πια σ'αυτό, πήραν τη μορφή δακρύων και έφυγαν βιαστικά.... Νιώθω η πιο τυχερή αδερφή του κόσμου!

Σκόρπιες σκέψεις περί έμπνευσης

Διάβασα κάποτε κάπου κάτι τέτοιο (παραφράζω προσαρμόζοντας στην περίσταση): αν περιμένεις να σου έρθει η έμπνευση ουρανοκατέβατη, είσαι βλάκας. Ναι, βλάκας! Γιατί ο έξυπνος δεν περιμένει. Δρα. Δεν κάθεται αποσβολωμένος, άεργος, με τη δικαιολογία ότι δεν έχει έμπνευση.

Και να σου πω και κάτι; Εκεί θα δείξεις την αξία σου: όταν δεν έχεις έμπνευση και όλα σε πάνε πίσω και η ψυχολογία σου δεν είναι στα καλύτερά της και όλα γύρω σου είναι κάπως γκρι. Εκεί θα δείξεις ότι είσαι πραγματικά δυνατός. Δυο φορές δυνατός. Όταν τα βάλεις με τον εαυτό σου και τον νικήσεις! Και αν τα καταφέρεις, τότε θα ξαναβρείς τη χαμένη σου ισορροπία. Η δημιουργία είναι, άλλωστε, το δυνατότερο αναλγητικό, στο 'χω ξαναπεί...

Μένεις ή φεύγεις, όλα έχουν το τίμημά τους

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ ότι έχουμε αναλωθεί, άθελά μας, σ'έναν ''αγώνα λόγων'', στην προσπάθειά μας να αιτιολογήσουμε την απόφασή μας να μείνουμε στην Ελλάδα ή να φύγουμε στο εξωτερικό. Καθημερινά, ξεπετιέται κι ένα κείμενο με σκέψεις νέων ανθρώπων που είτε έχουν φύγει για αναζήτηση ''καλύτερης προοπτικής'' στο εξωτερικό ή παρέμειναν στην Ελλάδα για να παλέψουν και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους στις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζει η χώρα μας.

Πιστεύω ότι ο λόγος συγγραφής όλων αυτών των κειμένων, στην κατηγορία των οποίων ανήκει και το παρόν, δεν είναι το ''φαίνεσθαι'' αλλά κυρίως η εσωτερική ανάγκη του καθενός από εμάς να εκφράσει όλα όσα δεν μπορεί να κρατήσει πια μέσα του, σκέψεις που ίσως τον πνίγουν και τον ταλανίζουν: αν έπραξε σωστά ή όχι, τι θα είχε γίνει στην περίπτωση που είχε κάνει το αντίθετο και διάφορα άλλα ερωτήματα και βασανιστικά ''αν'' που πιθανώς δε θα βρουν ποτέ απάντηση... Ίσως, επίσης, το να γράψεις ένα τέτοιο κείμενο είναι μια διέξοδος κι ένας τρόπος για να εξιλεωθείς για την απόφασή σου.

Η δική μου οπτική ''ρίχνει φως'' στη ζωή στο εξωτερικό. Κι επειδή βλέπω γενικά μια τάση του στυλ ''αν μείνεις στην Ελλάδα είσαι ήρωας, αν φύγεις σώθηκες κι όλα είναι ρόδινα'', βάσει εμπειρίας έχω να σου πω ότι το να επιλέξεις το εξωτερικό απαιτεί το ίδιο θάρρος, ίσως και περισσότερο, από το να παραμείνεις στην Ελλάδα. Αν ήταν πιο εύκολο, τότε θα έφευγαν όλοι έξω, θα έλεγε κάποιος σκεπτόμενος λογικά. Κι έτσι είναι. Στο εξωτερικό δεν είναι όλα στρωμένα  με ροδοπέταλα ούτε όλοι σε περιμένουν για να σου δώσουν 1500 ευρώ το μήνα... Εκεί έχεις πιο πολλές πιθανότητες να καταφέρεις κάτι, αυτό είναι γεγονός. Όμως υπάρχουν κι άλλα που δε θα τα καταλάβεις ποτέ, παρά μόνο αν τα ζήσεις... Εκεί ξεκινάς τη ζωή σου από το 0 και μερικές φορές βρίσκεσαι και πιο κάτω. Είσαι μόνος, ολομόναχος, και πρέπει να ξεκινήσεις τη ζωή σου από την αρχή: να κάνεις νέους φίλους, να ψάξεις δουλειά, σπίτι, ανθρώπους να σε καταλάβουν...

Όταν φύγεις και τα ζήσεις όλα αυτά, θα καταλάβεις ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Εκεί, έχεις να αντιμετωπίσεις πολλά που εδώ σου ήταν δεδομένα:
- Ίσως πολλές φορές νιώσεις το ρατσισμό και τον παραλογισμό, ότι ''φταις'' που είσαι Έλληνας κι ότι ΕΣΥ και οι όμοιοί σου οδηγήσατε την Ευρώπη σ'αυτήν την κρίση.
- Καλείσαι επίσης να αποδείξεις τα αυτονόητα, το ότι δεν είσαι βλάκας που δε μιλάς ακόμα άψογα τη γλώσσα τους, ότι είσαι σκεπτόμενος άνθρωπος κι ας μην καταλαβαίνεις πάντα με την πρώτη τι σε ρωτάνε, ότι δεν είσαι εκεί για τουρισμό αλλά για να αποδείξεις ότι αξίζεις μια ευκαιρία ή μια δουλειά, ότι στη ζωή σου δεν κωλοβαρούσες πριν ούτε είσαι ο ''τεμπέλης'' της Ευρώπης αλλά σπούδασες, έκανες μεταπτυχιακά, έμαθες ξένες γλώσσες, υπολογιστές, δούλεψες κι άρα αξίζεις μια ευκαιρία.
- Ζεις σ'ένα περιβάλλον που οι άνθρωποι είναι μεγαλωμένοι αλλιώς, έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς που πολλές φορές έρχονται σε αντίθεση ή ακόμα και ανατρέπουν όσα ήξερες μέχρι τώρα. Θα σου πω ένα απλό αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα: την πρώτη φορά που τόλμησα να γελάσω κατά τη διάρκεια διαλείμματος σ'ένα κατάμεστο αμφιθέατρο, όλοι γύρισαν και με αγριοκοίταξαν. Το να γελάσεις δεν είναι τόσο δεδομένο σ'ένα λαό που τον χαρακτηρίζει ο ''καθωσπρεπισμός'', η ευγένεια κι ο σεβασμός στον άλλο (το να γελάσεις προκαλεί ''ηχητική ενόχληση'' στον άλλον να στο πω έτσι, δείχνεις ότι δεν τον σέβεσαι).
- Ίσως ζεις σ'ένα μονίμως μουντό περιβάλλον με γκρι ουρανό επί μήνες, μουντούς κι ανέκφραστους ανθρώπους γύρω σου απαισιόδοξους από τη φύση τους, ''γκρι'' συμπεριφορές κι αυτό μπορεί να σε επηρεάσει πολύ αρνητικά.
- Είσαι υποχρεωμένος να κάνεις πολλούς συμβιβασμούς, γιατί στην τελική εσύ πήγες εκεί, δεν κουβαλήθηκαν αυτοί στη χώρα σου. Ακόμα και προσπαθώντας πολύ να μην επηρεαστείς, να μη γίνεις σαν αυτούς, να τους (απο)δείξεις ποιος είσαι και να διατηρήσεις τη διαφορετικότητά σου, αναπόφευκτα θα χάσεις ένα κομμάτι σου και θα επηρεαστείς από το περιβάλλον σου (ο κολλητός μου προχθές μου είπε ότι έχω ''πιάσει'' λίγο γκρι, φράση που με προβλημάτισε)...

Κι ενώ έχεις να αντιμετωπίσεις όλα αυτά, έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι που δε φανταζόσουν ποτέ:  τον ίδιο σου τον εαυτό! Πιάνεις πολλές φορές τον εαυτό σου να αναρωτιέται τι κάνει εκεί, να ωραιοποιεί καταστάσεις στην Ελλάδα, να αναπολεί μικρά απλά καθημερινά πράγματα (το μπλε του ουρανού, το φως του ήλιου, την αγκαλιά των δικών σου, το χαμόγελό τους, τα φωτεινά μάτια της μαμάς σου, έναν γρήγορο καφέ με την κολλητή σου, να ακούς τη γλώσσα σου γύρω σου), να νιώθει ότι χάνει στιγμές από την καθημερινότητα των δικών του ανθρώπων (από το γάμο της κολλητής μέχρι τις πρώτες λέξεις του ανιψιού ή την ορκωμοσία μιας φίλης), να χάνει τις ισορροπίες ή τον ίδιο του τον εαυτό... Σου λείπουν ακόμα και πράγματα που σου την έδιναν στη συμπεριφορά των ''Ελληναράδων''. Αλλά ξέρεις κάτι; Αυτός είσαι κι αυτοί είμαστε. Με τα καλά μας και τα κακά μας, είμαστε ένας λαός με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, όπως κάθε λαός άλλωστε, που όπου κι αν βρεθούμε, όσο τέλεια κι αν είναι, δε θα ησυχάσουμε, γιατί εκεί δε θα είναι η πατρίδα μας και θα νιώθουμε πάντα παρείσακτοι... Όσο κι αν προοδεύουμε και αποτελούμε ένα λιθαράκι για να αλλάξουμε την κακή εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό αυτή τη στιγμή, όσο κι αν μας αρέσει η περιπέτεια ως λαό ήδη από τα χρόνια του Οδυσσέα, η Ιθάκη μας θα βρίσκεται στην Ελλάδα...

Ίσως, αν βρέθηκες στο εξωτερικό, να έχεις τα ίδια συναισθήματα ή αντιμετώπισες παρόμοιες καταστάσεις. Ίσως ένιωσες κι εσύ την ανάγκη να γράψεις προκειμένου να φωτίσεις τη ''σκοτεινή πλευρά'' της ζωής σου ή για να τα ''βγάλεις από μέσα σου''. Κι αν κάποιος θα ήθελε να με ρωτήσει τι θα τον συμβούλευα να κάνει, τώρα που έχω ήδη περάσει τρία χρόνια μακριά από την Ελλάδα, δεν ξέρω τι θα τον συμβούλευα... Ξέρω όμως καλά ότι όποια κι αν είναι η απόφασή του πρέπει να είναι έτοιμος να την υποστηρίξει και να πληρώσει το τίμημα...

Θα ήθελα να κλείσω το κείμενο αυτό με κάτι κοινότοπο μεν, που με εκφράζει, ωστόσο, καθώς πιστεύω πολύ στην ρου των πραγμάτων και στα τυχαία γεγονότα: ίσως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος που με κρατάει ακόμα έξω, που δεν μπορώ να φύγω από την πόλη που είμαι, όσο κι αν προσπάθησα (θα μου πεις, ίσως δεν προσπάθησες αρκετά), αλλά θα υποστηρίξω την επιλογή μου να παραμείνω εκτός όσο κι αν με πονάει μερικές φορές, όσο κι αν νιώθω ότι χάνω ''στιγμές''. Είναι για καλό σκοπό (μάλλον).

Φάσκουσα ή αντιφάσκουσα;

     Αν με ξέρεις καλά, γνωρίζεις ότι δεν υπολογίζω ποτέ τα ''αν'' στη ζωή μου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και θεωρώ ανόητους όσους γυρίζουν πίσω στο παρελθόν και διερωτώνται ''τι θα γινόταν αν...'': είχα ξυπνήσει πιο νωρίς, είχα πάρει το επόμενο μετρό, είχα βάλει το κόκκινο φόρεμα, είχα απαντήσει στην κλήση, είχα μιλήσει, δεν είχα μιλήσει, είχα αποφασίσει αυτό, είχα αποφασίσει το άλλο...; Ως σφόδρα ορθολογίστρια, βρίσκω ανούσιο και χάσιμο χρόνου να αναρωτιέσαι και να καταναλώνεις φαιά ουσία για κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις, να γνωρίζεις εκ των υστέρων ή να φέρεις πίσω. Είναι τζάμπα πονοκέφαλος και μωρία, κατ'εμέ, να αναλώνεσαι σε κάτι τέτοιο, αντί να κοιτάς μπροστά' η ζωή τρέχει κι εσύ εξακολουθείς να μένεις πίσω.
   
   Υπάρχει, ωστόσο, ένα ''αν'' που με απασχολεί και τριβελίζει το νου μου, κάνοντάς με προς στιγμήν να φαίνεται πως αντιφάσκω: τι θα γινόταν αν όλες αυτές οι ''μεγάλες προσωπικότητες'' του πλανήτη μας είχαν πεθάνει λίγο αργότερα (μέρες, χρόνια,...) από τη μέρα του θανάτου τους; Ποιος θα ήταν ο ρους της ιστορίας, ποια η σημερινή μορφή της κοινωνίας, της φιλοσοφίας, της ψυχανάλυσης, της πολιτικής, ακόμα και της τέχνης κτλ. αν μεγάλοι ηγέτες, φιλόσοφοι, πολιτικοί, καλλιτέχνες, οι οποίοι ήδη κατάφεραν να αλλάξουν τα πράγματα -κάποιοι μάλιστα ριζοσπαστικά- ο καθένας στην εποχή που έζησε, είχαν απλά πεθάνει αργότερα; Μην το αντιμετωπίσεις επιφανειακά. Για σκέψου ''μεγάλους ανθρώπους''...